"See you next time!"

Hier is die dan: mijn laatste blog!
Hierin ga ik het staartje van mijn avontuur vertellen, oftewel de laatste week.

Op maandag was het mijn eerste dag dat ik nog alleen op het project zat. Er kwam een meisje van de klas van Marlon naar me toe en zie””tcher, tcher!” en stak vervolgens één vinger op. Volgens mij checkte ze of Marlon nu toch echt weg was en ik dus nog alleen over was. Dat was wel even slikken aangezien ik het project samen met Marlon begonnen was en nu ineens alleen stond. Maar goed, na de slik was het ook weer prima en ging de knop weer om, zoals je eigenlijk constant de knop omzet. Ik ging genieten van de laatste week en er een mooi einde aan maken. Voor mijn gevoel heb ik dat ook zeker gedaan.
Woensdag kwam Floor kijken op mijn project aangezien zij vrijwilligerswerk deed net buiten Siem Reap. Ze kwam samen met een andere vrijwilliger. In de ochtend hebben ze bij me in de les gezeten en ook de kindjes geholpen met hun opdrachten. Toen de les was afgelopen heb ik ze ook nog het hoofdgebouw laten zien. Dat is best vreemd als je aan de andere kant van de wereld zit en zo’n ander leven leidt en dat dan kan laten zien aan je zus. Aan het eind van de les in de village kwam de directeur naar me toe om te vertellen dat hij mijn klaslokaal wilde herbouwen aangezien het richting regenseizoen ging en door de regen en storm het lokaaltje om zou kunnen waaien. De week ervoor as al een stukje van het dak eraf gewaaid. In principe een heel goed plan natuurlijk, dit betekende echter wel dat de les die ik net had gegeven de laatste was met mijn klas. Daar had ik natuurlijk niet op gerekend en van de laatste lesdag had ik natuurlijk iets bijzonders willen maken. Ik begreep uiteraard dat het heel belangrijk was de het lokaal zo snel mogelijk gerepareerd moest worden dus er niks anders opzat. Daar had ik de knop weer even nodig om die weer eens om te zetten, al gaat dat nu steeds makkelijker. De volgende dag bleek echter dat de kinderen nog gewoon naar school kwamen voor de line-up, waarbij de liedjes zingen en zinnen moeten zeggen als:”My mother cooked breakfast for me”. De twee klassen in de village waren samengevoegd, we hebben dus donderdag en vrijdag spelletjes gedaan. Vrijdag heb ik nog getrakteerd op lolly’s en kreeg ik van mijn Khmer teacher een ring die ze van haar broer had gekregen voor Khmer New Year. Ik zeggen dat ik dat niet aan kon nemen, aangezien Khmer New Year een heel groot en belangrijk feest is in Cambodja, maar ze stond erop. Super lief!
’S Middags zijn de kinderen in mijn klas wat ouder dus beseften maar al te goed dat het mijn laatste dag was. Ik werd overladen met cadeautjes, wat bestond uit onder andere kettinkjes en armbandjes die ze gekocht hadden en zelfs geknutselde dingetjes met een tekstje erop als “we love you teacher”. Vervolgens moest ik even wat halen van buiten de klas en kwam terug en toen hadden ze op het bord geschreven:”I love you teacher Mayke” en “We love Mayke”. Vervolgens was de les afgelopen en tijd om echt dag te zeggen. Ik kreeg dikke knuffels en bij de leraar waar gedurende de hele periode les had gegeven had tranen in d’r ogen, net als ik. Ze wensten me nog veel geluk in de rest van mijn leven. Maar als laatste zeiden we toch maar “See you next time!”, dat klonk toch wat prettiger.
In de loop van de week waren er nieuwe mensen in het huis gekomen. Hierdoor hadden we inmiddels 3 mensen die een gitaar mee hadden en we dus lekker liedjes konden spelen en zingen. Dat is bij het wekelijkse familydiner dan ook veel gedaan. Deze laatste vrijdag gingen we samen uit eten en hebben we nog een drankje gedaan, ook om mijn laatste avond te vieren. Dat was hartstikke gezellig! De volgende morgen was het dan zo ver, tijd om te gaan. Floor zou me wegbrengen naar het vliegveld dus was naar Thida’s house gekomen. Ik heb iedereen een dikke knuffels gegeven en toen was het ook goed. Het voelde voor mij als een mooi afgerond verhaal. In de laatste week werk je er toch een beetje naartoe om weg te gaan; je pakt langzaam je spullen, koopt de laatste souvenirtjes en bouwt het op school af. Op het vliegveld was het tijd om tegen Floor dag te zeggen. Dit was niet leuk en vreemd. Ondanks dat ik Floor niet vaak heb gezien is het dan toch raar als er straks voor anderhalve maand niet mogelijk is om elkaar te zien.
Nu ik dit schrijf ben ik al weer even terug in Nederland. Het eerste moment dat je weer Nederlandse mensen ziet (security op Schiphol) is fijn. Omdat in Cambodja je wel denkt dat je helemaal op wordt genomen in de cultuur, maar voor mensen daar die je niet kennen zul je altijd die witte toerist blijven met geld. In Nederland sta je weer op gelijke voet met elkaar, onvermijdbaar was dat in Cambodja toch anders.
Zoals ik al zei ben ik nu al een tijdje terug in Nederland. Het was in het begin wat onwerkelijk (en vooral koud!!), maar inmiddels ben ik gewend en veel aan het werk. Ik kan nu zien hoe het er vanuit thuis heeft uitgezien met skypen en meeleven. Hetzelfde weekend dat ik thuis kwam zat ik met Floor te skypen: raar! En hoe papa en mama haar missen. Hoewel je dat wel weet als je ver weg zit, nu ik weer thuis ben merk ik pas hoe er wordt meegeleefd en wat de impact thuis is en op je omgeving.
Ik ben heel blij dat ik deze kans heb gehad, dit zal voor mij in alle opzichten een hele dierbare herinnering blijven. Ik had het voor geen goud willen missen!

Veel liefs Mayke